Editos

“Er was eens, duizenden jaren geleden …”. Stakingen zijn zo oud als de wereld, overgeleverd door de Geschiedenis, aanwezig in oude beschavingen. Ze riepen altijd ergernis op, omdat ze de macht van de machtigen op de proef stelden. Omdat ze de dingen op hun kop zetten. Omdat ze altijd een krachtmeting zijn die een machtsstructuur in vraag stelt. Mensen die geminacht worden, organiseren zich plots collectief, aanvaarden de voorwaarden van hun slavernij niet langer. En dan wordt alles mogelijk. Soms verandert een staking … het leven zelf.

Charles Michel ontspoort. Nadat hij eerst de journalisten, magistraten, universiteitsrectoren en zelfs de syndicalisten en het verenigingsleven op de korrel heeft genomen, zou hij er nu van dromen om de oppositie te muilkorven? In Wallonië en Brussel neemt hij de meerderheid van de parlementsleden in het vizier!

De gemeenteraads- en provincieraadsverkiezingen van zondag 14 oktober draaien om federale en gewestthema’s. Dat is de verantwoordelijkheid van de MR. Vanaf het begin van de verkiezingscampagne heeft deze partij van de daken geschreeuwd dat ze wil blijven regeren met dezelfde partners en hetzelfde beleid. Zo heeft ze de lokale verkiezingen gekaapt en er een test voor haar populariteit van gemaakt.

Voor de werknemers is de “Zweedse” coalitie de grootste ramp sinds de Tweede Wereldoorlog. Michel I heeft het sociaal overleg gekelderd, sociale acties gecriminaliseerd, de vakbondsvrijheid beperkt, de sociale bescherming ingekrompen, de indexkoppeling tenietgedaan, de lonen geblokkeerd, het pensioen tot 67 jaar opgeschoven, flutjobs aangemoedigd, het democratisch draagvlak ondermijnd, justitie in een houdgreep genomen, cadeaus uitgedeeld aan werkgevers en rijkaards, aan vriendjes en schurken … De regering geeft vrij baan aan racistische uitlatingen en fascistisch gedrag. Ze sluit kinderen van vluchtelingen op, maar laat misdadigers vrij.

Rechts houdt koppig vol. Wij zullen nooit de moed opgeven. Op 2 oktober komen wij op straat … Wij geven dan luid en duidelijk het signaal dat er interprofessionele stakingen in aantocht zijn! En wij hebben genoeg redenen om kwaad te zijn. De laatste 4 jaar staan de reacties van de sociale beweging niet in verhouding tot de aanslagen tegen de arbeiders. En de MR zegt dat er nog meer op komst zijn. De partij wil het avontuur met de Vlaamse rechterzijde en de fascisten voortzetten. No pasaran!

Van sommige strijders die gevallen zijn op het veld van eer zegt men dat zij “de dood in de ogen hebben gezien”.

Als die strijdster dan valt, zo jong nog, dan is dat voor ons hartverscheurend, vooral omdat zij zo hardnekkig de andere weg had gekozen. Ondanks alles bleef zij het leven omarmen. Ondanks het lijden. Ondanks de zware behandelingen. Ondanks het pessimisme van het gezond verstand. Tijdens haar acht jaar durende strijd heeft zij nooit, niet één dag, de strijd gestaakt. Elke ochtend opnieuw geloofde zij in haar overwinning. Elk uur. Elk ogenblik, met een heldhaftige wil. Vol levensdrift. Een voorbeeld …

Het is ontstellend hoezeer zowel de kerkelijke hiërarchieën als de bruinhemden op autoritaire wijze willen heersen over het lichaam van de vrouwen, die dan ook alle redenen hebben om zich ernstige zorgen te maken, gelet op de tijdsgeest en het obscurantisme dat de kop opsteekt. Ook wie hen wél respecteert, past beter op zijn tellen.

Lehmann Brothers, dat is intussen tien jaar geleden. Het faillissement van deze Amerikaanse bank veroorzaakte een storm in de financiële wereld. We draaien nog altijd op voor de gevolgen en we zouden nu voor een nog grotere nieuwe tsunami staan. Er gaat geen week voorbij zonder dat een nieuwe waarnemer zijn onrust uitdrukt in de officiële media…

De Geschiedenis wordt weliswaar nu geschreven, maar in de verleden tijd gelezen. Zal zij ons morgen kwijting geven voor wat we vandaag achterwege lieten, voor ons dagelijkse doen en laten, voor de keuzes die onze tijdsgenoten maakten? Hoe zullen de toekomstige generaties bijvoorbeeld de toenemende criminalisering beoordelen van de verschillende vormen van solidariteit? Onze kinderen en kleinkinderen zullen hierover in eer en geweten beslissen in het licht van gebeurtenissen waarvan wij nu nog geen weet hebben.

« De mensen waren alle lust tot leven kwijt
en staakten afgemat de strijd:
hun broers, hun moeder of hun liefjes
het warenvoor hen enkel lege briefjes.
de hemel werd een woestenij zonder de zon,
het landschap werd verzwolgen door beton.
En de wolven…
Ze waren weggetrokken uit Parijs
Om te zwerven in de toendra leeg en grijs.
De wolven waren weggetrokken uit Parijs». (1)

‘Jan met de pet ziet nog niet in waarom we staken en daar de vruchten van plukken. Er zijn nochtans genoeg redenen om je een paar mooie dagen te gunnen. Er zijn redenen bij de vleet om jezelf een mooi moment van ontroering te schenken, een kort, sterk en licht subversief ogenblik van bevrijding. Laten we zo stellen, staken zou voor grote of kleine vreugde zorgen, dat staat als een paal boven water. Al was het maar vanuit een persoonlijk oogpunt, even weg van de dagelijkse beslommeringen.’   (1)