Het is ontstellend hoezeer zowel de kerkelijke hiërarchieën als de bruinhemden op autoritaire wijze willen heersen over het lichaam van de vrouwen, die dan ook alle redenen hebben om zich ernstige zorgen te maken, gelet op de tijdsgeest en het obscurantisme dat de kop opsteekt. Ook wie hen wél respecteert, past beter op zijn tellen.
Het beleid van de regering-Michel of de regering-Borsu heeft een gigantische impact op vrouwen. Alleen al omdat de armste Waal een Waalse is en omdat elke politiek die de ongelijkheid uitdiept in hun nadeel speelt. Zij worden in het bijzonder getroffen door de besparingen in de gezondheidszorg, maar niet enkel daar. Ook de loonpolitiek, het werkloosheidssysteem of het tewerkstellingsbeleid gaat aan hun belangen voorbij. Vandaag morrelt de federale meerderheid op gevaarlijke wijze aan het recht op abortus…
De manier waarop de macht omgaat de vrouwelijke burger blijft een krachtige indicator voor het terug opduikende fascisme. Net zoals de wijze waarop de vluchtelingen behandeld worden. Of de manier waarop de rijkdom die door arbeid verkregen is, verdeeld wordt.
Het schitterende parcours dat de Rode Duivels doorlopen hebben tijdens de wedstrijden voor de wereldbeker trekt een rookgordijn op rond deze werkelijkheid. Het trekt mogelijk een streep door het communicatieplan van de Vlaamse nationalisten, en dat is alvast een pluspunt. Het vormt immers een voedingsbodem voor het idee van een geloofwaardig en sterk presterend België. Een ‘echt land’, vertegenwoordigd door een bonte en veelkleurige ploeg, die ook nog eens haar vreemde talen kent. Een ploeg die daarbij geleid wordt door een buitenlander die zich in het openbaar bedient van iets wat slechts in de verte lijkt op Engels. Het kolkende volkse enthousiasme, dat weliswaar sterk is maar toch geen lang leven zal leiden, pakt terug uit met zijn symbolen zoals het volkslied en de Belgische driekleur. Wég is de confederale en separatistische woordenkramerij, om nog te zwijgen over het onafhankelijkheidsstreven van bepaalde partijen. Maar…
Als we een kijkje nemen achter de reuzenschermen, zijn we getuige van het afglijden naar een ander regime. De sportresultaten kondigen geen enkel politiek wapenbestand aan in de afbouw van de sociale zekerheid, de openbare diensten of de syndicale vrijheden, negatieve trends die we sinds 2014 kunnen vaststellen. De tekenen zijn niet mis te verstaan. Het fascisme is terug van weg geweest en wint terug terrein, niet alleen hier, maar ook in de rest van Europa.
De Europese Unie verschanst zich in haar vogelkooitje. Vluchtelingen verdrinken nog steeds in de Middellandse Zee. De machtshebbers blijven zichzelf wijsmaken dat het niet hun schuld is. Maar de overlevenden die nog nét de commandobrug van de reddingsschepen bereiken, zien vervolgens hoe ze door regeringen met nazisympathieën van de ene haven naar de andere gestuurd worden. De politiek van de Europese Raad roept droevige herinneringen op aan de Conferentie van Evian die juist 80 jaar geleden gehouden werd en die geen bescherming voorzag voor de Duitse joden die door Hitler verjaagd werden om hun bezittingen te kunnen inpikken. Het afsluiten van de grenzen stond toen al op de agenda van afbrokkelende “democratieën”.
Een pijlsnelle ethische ineenstorting
Voor de leidende klassen van het kapitalisme was het fascisme nooit een dwaasheid, maar integendeel een perfect samenhangend systeem. Ze moesten weliswaar op enkele punten toegevingen doen, maar welk ander regime zou hen “minder ontnomen hebben”? Terwijl de werknemers de broeksriem aanhalen, heeft de federale politiek royaal met dividenden gestrooid: deze bedroegen vóór de crisis in 2008 nog zo’n 50% van de bedrijfswinst, en vandaag maar liefst 75%. De economische voorwaarden voor een terugkeer naar het fascisme zijn vervuld, misschien zelfs via een stembusgang.
De plaats van de vrouw in de samenleving is een laatste teken aan de wand. De Waalse regering faalt op het vlak van paritaire vertegenwoordiging in de bestuursraden van de overheidsbedrijven die van haar afhangen (terwijl het principe van toepassing is voor de samenstelling van de kieslijsten!). De federale meerderheid wil abortus dan weer uit het strafwetboek halen, maar toch vrouwen blijven straffen die opteren voor abortus onder voorwaarden die niet door de wet voorzien zijn. Natuurlijk is dit een contradictie. Tegelijkertijd organiseert zij, mee op initiatief van de Vlaamse christelijke partij en haar minister van Justitie, een erkenning van de ongeboren vrucht die morgen terug zal leiden tot het strafbaar stellen van vrijwillige zwangerschapsonderbreking. Deze drang om mordicus baas te willen zijn over de buik van de vrouwen is een symptoom van het afglijden naar extreemrechts via een federale politiek die gedicteerd wordt door de N-VA met toestemming van een MR, die de geschiedenis zal onthouden als voorbeeld van pijlsnelle ethische ineenstorting.
In dit troosteloze klimaat waardoor de Unie gekarakteriseerd wordt, valt toch de ongehoorzaamheid op van enkele hooggeplaatste juridische instanties. Het Franse Grondwettelijke Hof heeft afgerekend met het ‘solidariteitsdelict’ waaraan burgers zich schuldig maakten door hulp te verlenen aan mensen op de vlucht die in Frankrijk hulp kwamen zoeken. In België werd de verplichte tewerkstelling voor de leefloners (de ‘gemeenschapsdienst’) veroordeeld door de rechtbank. Op datzelfde moment stelt een liberaal parlementslid voor om deze maatregel uit te breiden naar de langdurig werklozen…
Typisch voor deze troebele tijden: een Antwerpse rechtbank heeft een vakbondsman veroordeeld om een voorbeeld te stellen. Het fascisme nadert met rassé schreden. Ondanks wat tegenstand links en rechts.
Nico Cué
Secretaris-generaal