De gemeenteraads- en provincieraadsverkiezingen van zondag 14 oktober draaien om federale en gewestthema’s. Dat is de verantwoordelijkheid van de MR. Vanaf het begin van de verkiezingscampagne heeft deze partij van de daken geschreeuwd dat ze wil blijven regeren met dezelfde partners en hetzelfde beleid. Zo heeft ze de lokale verkiezingen gekaapt en er een test voor haar populariteit van gemaakt.
Voor de werknemers is de “Zweedse” coalitie de grootste ramp sinds de Tweede Wereldoorlog. Michel I heeft het sociaal overleg gekelderd, sociale acties gecriminaliseerd, de vakbondsvrijheid beperkt, de sociale bescherming ingekrompen, de indexkoppeling tenietgedaan, de lonen geblokkeerd, het pensioen tot 67 jaar opgeschoven, flutjobs aangemoedigd, het democratisch draagvlak ondermijnd, justitie in een houdgreep genomen, cadeaus uitgedeeld aan werkgevers en rijkaards, aan vriendjes en schurken … De regering geeft vrij baan aan racistische uitlatingen en fascistisch gedrag. Ze sluit kinderen van vluchtelingen op, maar laat misdadigers vrij.
En jammer genoeg is dat nog niet alles.
De regering valt ook het hele “middenveld” aan en iedereen die nog een kritisch geluid durft te laten horen: universiteitsrectoren, ziekenfondsen, sommige rechters, het verenigingsleven, … Ze beschuldigt ook het ABVV van alles wat er misloopt en binnenkort waarschijnlijk ook van de varkenspest. Dit zijn verbijsterende autoritaire neigingen bij politici uit een … “democratische” (?) partij.
De MR staat nochtans op een zeer wankele basis - minder dan één Franstalige kiezer op vier! - om zo vrank en vrij dit systematische afbraakwerk uit te voeren. Kiezers in het zuiden van het land hebben geen enkele mogelijkheid om de N-VA of een andere rechtse Vlaamse partij af te straffen. Het enige wat ze kunnen doen, is via de stembus de invloed van de partij van Olivier Chastel zoveel mogelijk terugdringen, overal waar die opkomt. Maar zonder tegelijk extreemrechts sterker te maken.
Dat is onze taak!
De liberalen roepen verontwaardigd dat wij “aan politiek doen”. Maar dat hebben we toch altijd gedaan door ons samenlevingsproject te verdedigen … Zij verwijten ons dat wij “links in de kaart spelen”. En wat dan nog? Precies alsof wij met de liberalen een collectieve arbeidsduurvermindering kunnen bereiken, of 14 euro als minimumloon of meer investeringen in de openbare diensten … Als wij ons vergissen en zij plots andere prioriteiten hebben, dan moeten ze dat maar zeggen.
Nog meer bewijzen nodig?
Ben Weyts, N-VA-minister in de Vlaamse regering, verwoordde perfect het politieke verraad van de MR ten opzichte van zijn kiezers. Hij kondigde immers aan dat het “communautaire” debat binnenkort weer bovenaan de agenda staat. Hij verklaarde dat vlak na de 11 juli-viering in de krant De Tijd, toen hij zei dat er grosso modo twee keuzes zijn: “Ofwel doorgaan met de huidige formule, waarbij de ene gemeenschap de andere domineert (…). De tweede optie is de confederale omslag. Ik hoop dat ook de Franstaligen inzien dat het confederalisme voor hen een betere optie is. Zo krijgen ze het beleid waarvoor ze gestemd hebben.” Wie zou het beter kunnen zeggen: de MR is sinds 2014 het slaafs instrument van de strategie van de Vlaamse nationalisten …
Nu moeten we alleen nog maar de kelk tot op de bodem ledigen.
Want de Franstalige liberale ministers maken ons elke keer opnieuw beschaamd. Denk aan Jacqueline Galant die niet kan rekenen. Haar opvolger, François Belot, die niet in staat was om de kwestie van de vluchten boven Brussel op te lossen en al evenmin het voorstadsnet rond Brussel. Dan was er Hervé Jamar op Budget: een castingfoutje …Zijn opvolgster, Sophie Wilmès, verweet de oppositie en de journalisten die zich deze zomer ongerust maakten over de “goocheltrucs” van de regering dat zij “er niets van snappen”. Een paar weken later kwam het Planbureau met het verdict: de Zweedse coalitie laat aan haar opvolgers een schuld van … meer dan 8 miljard na! En dan was er ook nog Daniel Bacquelaine: hij moest zijn plan voor een “pensioen met punten” weer inslikken, geraakte geen stap verder met de zware beroepen en flopte opnieuw met zijn project om studiejaren af te kopen. Denis Ducarme maakte weliswaar het mooie weer in de tv-studio’s toen hij aankondigde dat de minimumwerkloosheidsuitkeringen worden opgetrokken. Vijf dagen later floot N-VA’er Jan Jambon hem terug: “Het minimumbedrag blijft wat het is, zonder stijging of daling, want wij willen geen nieuwe werkloosheidsval creëren voor langdurig werklozen.” De totale afgang … En dan is er nog Didier Reynders, die door steeds meer affaires wordt achtervolgd. Na “Kazachgate” duikt zijn naam hardnekkig op in het dossier van de Libische fondsen die in België bevroren werden na een internationale beslissing, maar die toch opnieuw in de omgeving van Kadhafi zouden zijn terechtgekomen. En last but not least is er Marie-Christine Marghem. Deze minister, die de volgende black-out organiseert, aarzelt niet om op Twitter te klagen over het chronische tekort aan investeringen in de sector … waar zij zelf verantwoordelijk voor is!
Met deze MR verbazen we ons nergens meer over!
Nico Cué
Secretaris-generaal