Nu, in de 21e eeuw, leeft meer dan een op de vijf mensen in België in een kwetsbare situatie.
Niet alleen de cijfers uit deze analyse op dit specifieke moment, maar vooral de dynamiek van de analyse geven koude rillingen, want dat cijfer neemt voortdurend toe: die kwetsbaarheid breidt zich iedere dag nog uit!
Die bevinding stemt tot nadenken, maar is niet verwonderlijk.
Samen met anderen luiden wij al geruime tijd de noodklok. Uit de studie die we hebben uitgevoerd met de onderzoeksgroep Gresea over “het loon van de Belg” , bleek het heel duidelijk: het aandeel van de rijkdom dat het kapitaal zich toe-eigent, wordt steeds groter en neemt sinds de komst van de regering Michel-FEB-De Wever versneld toe, onder invloed van de indexsprong en de loonblokkering.
Achter dat louter economische feit schuilt de concrete realiteit van de ernstige materiële ontberingen die een steeds groter deel van de bevolking ervaart.
Het gaat dan om die kinderen die we elke ochtend ontmoeten als we de onze naar school brengen, maar die geen vieruurtje in hun schooltas hebben of die niet over het nodige schoolmateriaal beschikken. Die kinderen die bij het begin van het nieuwe schooljaar niet over hun vakantie kunnen vertellen omdat ze niet van huis weggeweest zijn om eens op stap te gaan, al was het maar voor één nacht.
Het zijn die alleenstaande moeders die aan het einde van de maand de melk voor hun jonge kinderen met water aanlengen. Het zijn die zieken die hun medicijnen in twee delen om er langer mee toe te komen. Het zijn die ouderen die voor hun voeding afhangen van de voedselbanken.
Soms is het goed om stil te staan bij wat woorden als precariteit, kwetsbaarheid, koopkrachtprobleem, ... concreet betekenen, tenzij je het wilt houden bij een getuigenis, zonder naar de werkelijkheid te kijken om de kracht en de wil te vinden om dingen te veranderen.
We kunnen er geen twijfel over laten bestaan: armoede overwinnen, dat is een einde maken aan het kapitalistische systeem, want het ene voedt het andere. De rijkdom van de enen steunt op de armoede van de anderen. Zoals Jean Ziegler opmerkt: "Dergelijk systeem kan niet worden gehumaniseerd, verbeterd of hervormd. Het moet worden afgevoerd. Armoede is niet onvermijdelijk, het bestaan ervan beantwoordt niet aan een onverbiddelijke natuurwet.
We kunnen deze realiteit collectief veranderen. Maar dan moeten we een einde maken aan deze algehele verdoving en het geweten van de mensen wakker schudden. We mogen niet vergeten dat in de geschiedenis van de mensheid geen enkel systeem van onderdrukking, zoals slavernij of kolonialisme, is hervormd. Ze zijn telkens overwonnen en vervangen.
Armoede kun je niet hervormen, maar moet je elimineren!
Hillal Sor
Secretaris-Generaal