Drie jaar hebben we gewacht op deze 1ste mei! Na 2 jaar van Corona gaan we eindelijk weer een 1 mei hebben zonder lockdown, zonder social distancing!
Een 1ste mei waar we gedurende een paar uren de geest van
het feestelijk militantisme gaan terugvinden! Een Dag van de arbeid
met optochten zowat overal, toespraken hier en daar maar ook
gezang, aperitief en barbecue in de feesttenten! We kijken al uit naar
deze 1ste mei, waarop we hopelijk wat van die verloren gewaande
onbezorgdheid gaan terugvinden! We hebben het zo nodig!
Toch is het niet gemakkelijk om voor dit internationaal editorial een
lichte, vrolijke, haast luchtige toon aan te slaan.
Want achter deze op het eerste zich feestelijke 1ste mei verbergt
zich een 1 mei van strijdvoering zonder voorgaande! Een afspraak
waarop de glimlach geforceerd zal zijn. Misschien een moment
waarop de vertegenwoordigers van de werkneemsters en
werknemers even kunnen ademhalen, maar vooral een unieke
gelegenheid om onze prioriteiten kracht bij te zetten, om te
evalueren waar we staan met onze uitdagingen en gevechten, onze
strategieën, onze huidige situatie...
En onze huidige situatie is klote! Van noord tot zuid, van west tot
oost, van Groot-Brittannië tot Griekenland, van Portugal tot aan de
poorten van Oekraïne: onze huidige situatie is klote!
De crisissen volgen elkaar niet meer op, neen, ze stapelen zich
op! De klimaatcrisis, de crisis van de technologische transitie,
de Brexit, de Coronacrisis, de energiecrisis, het conflict tussen
Rusland en Oekraïne dat elk van de eerder genoemde crisissen
nog versterkt, ... de werkende klasse moet alsmaar de klappen
incasseren! Nooit eerder moest de werkende klasse zich zien te
redden uit zulke chaos; nooit eerder werden we als militanten
geconfronteerd met zulke rode loper die voor het patronaat wordt
uitgerold om zich te ontdoen van elke verantwoordelijkheid ten
opzichte van de loontrekkenden!
Elke week werden de schroeven wat meer aangedraaid, telkens
met een nieuwe uitvlucht...
Terwijl de prijzen voor levensmiddelen, huisvesting, gezondheidszorg
en mobiliteit volledig doorslaan, blokkeren zij de lonen!
Terwijl voor de eerste keer in de moderne geschiedenis de
levensverwachting (voor een leven in goede gezondheid) daalt,
verlengen zij de beroepsloopbaan. Terwijl de werkneemsters en
werknemers nood hebben aan stabiele en kwaliteitsvolle jobs,
zorgen zij voor een nooit geziene flexibilisering van het werk.
Terwijl we dit schrijven, beslissen sommige werknemers om
in hun auto op de parking van de fabriek te slapen omdat de
verplaatsingskosten een te grote hap uit hun loon zouden nemen.
Het is nu tijd dat we ons verenigen; dat we terug ten strijde
trekken, in de straten, na deze veel te lange periode van
lockdown. We moeten opnieuw acties plannen binnen en buiten
de bedrijven. We moeten terugkeren naar wat voor ons essentieel
is: een rechtvaardige welvaartsverdeling, een billijke fiscaliteit,
arbeidsduurvermindering, doenbare loopbanen, erkenning en
inachtneming van het zwaar karakter van de beroepen, waardige
pensioenen, de mogelijkheid voor iedereen om op korte termijn in
vast dienstverband te worden tewerkgesteld...
En we moeten vooral ook de essentiële en dringende kwestie terug op
tafel leggen: Wie gaat de opeenstapeling van deze crisissen betalen?
De aandeelhouders, die de dividenden met bakken tegelijk blijven
binnenrijven?
De bedrijfsleiders, die zichzelf alsmaar meer uitbetalen?
De bedrijven zelf, die door de Staat bij voorrang worden
gefinancierd?
Zij die denken dat het nog maar eens de werknemers zullen zijn
die ze de welvaart kunnen ontzeggen en kunnen beduvelen, een
welvaart die de werknemers verdorie zelf gecreëerd hebben, die
zullen we andere recepten voorschotelen, zonder omwegen en
zonder pardon!
Aan hen zeggen we: jullie hebben de werkneemsters en werknemers
tot het uiterste gepusht. Als er ergens manoeuvreerruimte moet
worden gevonden dan moet die worden gehaald uit de zakken van
de aandeelhouders, de bedrijfsleiders of de bedrijven zelf, want
dáár zit het grote geld!
WIJ ZULLEN NIET OPDRAAIEN VOOR DE CRISIS!
