Van sommige strijders die gevallen zijn op het veld van eer zegt men dat zij “de dood in de ogen hebben gezien”.
Als die strijdster dan valt, zo jong nog, dan is dat voor ons hartverscheurend, vooral omdat zij zo hardnekkig de andere weg had gekozen. Ondanks alles bleef zij het leven omarmen. Ondanks het lijden. Ondanks de zware behandelingen. Ondanks het pessimisme van het gezond verstand. Tijdens haar acht jaar durende strijd heeft zij nooit, niet één dag, de strijd gestaakt. Elke ochtend opnieuw geloofde zij in haar overwinning. Elk uur. Elk ogenblik, met een heldhaftige wil. Vol levensdrift. Een voorbeeld …
Toch overwon de ziekte haar lichaam. Maar niet haar liefde voor het leven. Haar liefde voor iedereen rondom haar. De dood staat machteloos, heeft geen greep op onze onuitwisbare herinnering aan een zeldzaam optimisme, het typische kenmerk van strijders. En de dood slaagt er al evenmin in om haar elegante bescheidenheid aan te tasten. Net zo min als haar diepe verontwaardiging en engagement …
Het lot treft ons willekeurig en volgt daarbij geen enkele ijzeren wet, geen enkele starre logica. Maar die wetenschap betekent geen verlichting voor het lijden van ouders die een kind verliezen, ook al is dat volwassen. Gewoon omdat dit niet de normale gang van het leven is.
En nu lopen wij over van pijn, verdriet en medelijden. Als wij erin slagen om die wat sombere, maar heel reële gevoelens om te buigen tot een positief perspectief ten opzichte van al wie haar heeft omringd in de ziekenhuizen, dan brengen wij hier een militante hulde aan onze kameraad en haar nagedachtenis.
Onze keel is dichtgesnoerd door het geweld en de onrechtvaardigheid van haar heengaan. Die gevoelens leiden tot woede, want wij zijn er niet meer zo zeker van dat nu nog alles in het werk wordt gesteld om iets wat niet echt fataal hoeft te zijn, te beperken.
Wij zijn er echt niet meer zeker van dat onze gezondheid meer waard is dan de winst die ze vertegenwoordigt in dit systeem dat niet het onze is. Wetenschappelijke kennis, onderzoek en geneeskunde zijn handelswaar geworden in een samenleving die steunt op de marktwerking.
Sociale zekerheid, erfgoed van de menselijkheid!
Aan de arbeiders heeft het niet gelegen: zij hebben de democratische organisatie bevrijd uit de greep van de egoïstische dynamiek van het bloeddorstige kapitalisme. Hoe? Door ze na de oorlog onder te brengen bij een sociale zekerheid die steunt op het principe van collectieve verzekering. Dat was een moedige beslissing, nu zou men spreken van disruptief beleid. Het was de keuze voor een solidaire samenleving om het hoofd te bieden aan de tegenslagen van het leven.
Deze geniale constructie, dit onweerlegbare “erfgoed van de menselijkheid” voor de hele mensheid, wordt nu gesloopt, steen voor steen. Als ze instort, zal een beschavingsidee onder het puin bedolven worden. Het bouwwerk moet dringend gestut worden. Want de armen, behoeftigen, proletariërs die ziek worden, krijgen steeds meer hun bittere eenzaamheid als enige troost. Traag maar zeker wordt een goede gezondheid opnieuw het voorrecht van wie er de middelen voor heeft. Dat is onverdraaglijk, want wij weten dat een andere weg mogelijk is, aangezien wij hem ooit succesvol bewandeld hebben!
Deze zomer heeft de doodsklok in dat verband verscheidene keren geluid.
De inspanningen voor het federaal budget ontzagen deze keer weliswaar de sector van de gezondheidszorg, maar die had de vorige budgetjaren al genoeg gebloed. Slechtere zorg lijkt wel een politieke prioriteit van de regering van Charles Michel!
Uit een studie van de Federale Overheidsdienst Volksgezondheid blijkt dat de Belgen minder gezond zijn dan hun buren. “Tussen 1990 en 2016 zijn wij van de 8e naar de 15e positie gezakt in de ranglijst van de huidige 28 lidstaten van de Europese Unie” (de krant L’Echo van 17 juli).
Bovendien vindt Ri De Ridder, de vroegere baas van het Riziv die nu de voorzitter van “Dokters van de Wereld” is, dat hij de aanslag van de farmaceutische sector op het budget moet aanklagen: “Het is tijd om een systeem dat de overheid gijzelt opnieuw tegen het licht te houden” (de krant Le Soir op 6 augustus). De privésector kost ons handenvol geld!
In tegenstelling tot wat je steeds hoort verkondigen is dit een duidelijk bewijs dat de privatisering in de gezondheidszorg minder efficiënt en duurder is dan het overheidsinitiatief.
En dat het beleid van de liberalen en rechts onze gezondheid ernstig schade toebrengt!
Je merkt het, Jess, de strijd gaat voort. Nu komt het er voor ons op aan om vastbesloten te blijven om een betere wereld tot stand te brengen. Wij willen even moedig zijn als jij toen je ons hebt verlaten, zonder te ontwapenen.
Nico Cué
Secretaris-generaal