Kameraad Abel Gonzalez, een vakbondsvertegenwoordiger, verlaat onze organisatie na vele jaren van toewijding aan zijn vakbond. Hij wordt opnieuw een basismilitant, nog steeds gehecht aan het ABVV zoals altijd, met hetzelfde enthousiasme dat hem kenmerkt. We gaven hem het woord.
Kameraad Abel Gonzalez begon zijn vakbondscarrière bij United Energy, dat batterijen produceerde, waar hij vlak na zijn studies werd aangenomen. In 1986 werd hij plaatsvervangend afgevaardigde in de Ondernemingsraad, in 1991 werd hij effectief verkozen in de Ondernemingsraad en benoemd tot vakbondsafgevaardigde, dankzij zijn vriend Jean Valis die onmiddellijk het potentieel van Abel opmerkte. Een lange vriendschap tussen hen is geboren, versterkt door de vakbondsstrijd bij United Energy, die tot op de dag van vandaag voortduurt. Samen met zijn vriend Jean en het hele team van de vakbond zullen de metaalarbeiders in de meerderheid zijn in het bedrijf en zullen ze bij elke verkiezing tot de sluiting in 2001 een "stalinistische" score behalen. Politiek bewust aan de linkerzijde, voordat hij werknemersvertegenwoordiger wordt, is het natuurlijk dat zijn keuze voor het ABVV is gemaakt. "Om de maatschappij te veranderen moest je in de vakbond zitten en natuurlijk in een linkse vakbond zoals het ABVV", zegt hij.
Bij de sluiting van United Energy bood wijlen Paul Binje, die destijds voorzitter was van de Brabantse Federatie, hem de mogelijkheid om zich aan te melden als vakbondssecretaris. Abel had grote waardering voor kameraad Binje, met name voor zijn strengheid op het werk, zijn activisme, zijn sociale betrokkenheid en zijn humanistische overtuigingen. Abel werd in 2003 vakbondssecretaris. Vanaf het begin profiteerde hij van de belangrijke hulp en de ervaringen van Manuel Castro en Yves Beatse, voorzitter en vice-voorzitter van de Federatie tot 2018.
Abel is ervan overtuigd dat om de samenleving waarin we leven te veranderen, dit goed begrepen moet worden, en daarvoor is het noodzakelijk om over de juiste instrumenten te beschikken, en daarom is vakbondsvorming altijd een belangrijk punt geweest. Het is dan ook geen toeval dat hij, vóór zijn permanente aanstelling als vakbondsleider, in Melreux en het Intergewestelijk Gewest Brussel opleider in de vakbond was.
Van de vakbondsstrijd was de meest in het oog springende die in het FIAT-bedrijf, waar de directie de hele vakbondsdelegatie wilde ontslaan. We hebben het ergste kunnen voorkomen dankzij de solidariteit en zelfopoffering van de werknemers van het bedrijf en andere metaalbewerkers. Naast deze moeilijke momenten waren er veel syndicale tevredenheden, of het nu ging om prestaties in bedrijven zoals Spie, Autovision, Plastic Ominium... of om de installatie van nieuwe, strijdlustige delegaties zoals bij Feneko.
Als overtuigd marxist vocht en zal Abel blijven strijden voor een ander systeem dan het door het kapitalistische systeem bepleite systeem. Het is waar dat dit systeem op dit moment in opkomst is, dat de tijden moeilijk zijn voor de wereld van het werk, dat het ongebreidelde neoliberalisme van de jaren tachtig erin geslaagd is de mentaliteit diepgaand te veranderen, met minder solidariteit en meer individualisme. In de afgelopen vijf jaar van de regering-Michel zijn de werknemers en de meest kansarmen het doelwit geweest van hun antisociale maatregelen, met de medeplichtigheid van de werkgevers, volstrekt zonder complex en arrogant.
Het zijn vooral mannen en vrouwen die een vakbondsorganisatie vormen. Als vakbondssecretaris heeft Abel met zijn directe collega's Jean-Paul, Gregory, Saïd en de medewerkers van de Federatie, die hij zeer waardeert, een prachtige menselijke en activistische ervaring opgedaan. Ook met de afgevaardigden die hij regelmatig heeft ontmoet, met wie hij altijd nauw heeft samengewerkt, om hen de verwachte steun te geven, zonder ooit van zijn principes af te wijken of iets op te leggen" In de interne strijd van het bedrijf heb ik het standpunt van de afgevaardigden altijd gesteund. Na hen de verschillende elementen te hebben gegeven, hebben zij de uiteindelijke beslissing genomen.
Op de vraag naar zijn vakbondsvisie antwoordde de kameraad zonder aarzeling dat een vakbond politiek onafhankelijk moet zijn, was hij vastbesloten om de onafhankelijkheid van de vakbond te bevorderen. Ook de afgevaardigden moeten grote steun krijgen, want het is nu moeilijker om een afgevaardigde te zijn dan dertig jaar geleden. Om nog maar te zwijgen van de administratieve en juridische diensten die nodig zijn om het lid zo goed mogelijk van dienst te zijn, waarbij hij zijn overtuigingen altijd stevig verankerd houdt aan de linkerzijde.
Het is met een gevoel van prestatie en sereniteit dat Abel een nieuw hoofdstuk in zijn leven zal beginnen, zonder op te houden om naast zijn kameraden te strijden, we zullen hem zeker snel weer zien. Hij vertrok gerustgesteld omdat hij wist dat de Brabantse Federatie in goede handen was bij Najar Lahouari en Philippe Genin, respectievelijk voorzitter en ondervoorzitter.
Abel besluit dit interview met "Wie vecht, kan verliezen, wie niet vecht, heeft al verloren. Dit is altijd mijn leidend principe geweest"....Rode draad natuurlijk. Tot snel, kameraad.