We kunnen niet in vervoering blijven over het leven in een democratische maatschappij nu er syndicalisten onder druk worden gezet opdat zij met hun rechtmatige eisen het
zwijgen zouden worden opgelegd.
Hillal Sor, Algemeen Secretaris
De maatschappelijke actualiteit roept ons luidkeels terug in het geheugen dat collectieve acties noodzakelijk zijn om het dagelijkse leven van de hele bevolking te kunnen verbeteren.
Zoals het ABVV in herinnering bracht na het vonnis geveld tegen 17 syndicalisten in het kader van het zogeheten brug van Cheratte-proces: “Het is niet het recht om collectieve acties te voeren dat de kinderen uit de fabrieken heeft gehaald of heeft geleid tot het recht op betaalde vakantie, maar wel de concrete uitoefening van dit recht door stberaden werknemers”.
Het is niet enkel dankzij de theoretische erkenning van dit recht op collectieve actie dat we ons zullen bevrijden van het keurslijf dat ons door de koopkracht wordt opgelegd en dat de loonsverhogingen zou beperken tot MAXIMUM 0,4%. Het is enkel door het uitoefenen van dit recht in het kader van een krachtsmeting tegenover de kapitaalbezitters dat we misschien (eindelijk) het sociaal overleg kunnen doen uitmonden tot iets positiefs voor de werknemers van dit land.
Het sociaal overleg op zich werpt geen “magische” vruchten af, het is “maar” de kristallisering en de formalisering van een krachtsverhouding tussen de actoren die rond de tafel zitten, in elk geval zij die ze vertegenwoordigen. Het patronaat, een deel van de justitie en de regeringen die elkaar opvolgen hebben dit goed begrepen. Daarom werpen ze
barrières op, die alsmaar hoger worden, tegen de mogelijkheden voor de arbeidswereld om deze krachtsverhouding op te bouwen. Ze proberen om alle praktische mogelijkheden om
protest- en andere collectieve acties op te bouwen, één voor één uit de weg te ruimen.
De vonnissen van Antwerpen en Luik gaan duidelijk in die richting. Door de toepassing van artikel 406* van het strafwetboek uit te breiden naar collectieve acties, onder luid applaus van rechts en van de nationalisten, en een oorverdovende stilte van sommige “progressieven”, leggen ze zich er minutieus op toe om kwaadwillig de praktijk van de collectieve actie te belemmeren terwijl ze blijven voorhouden het theoretische recht erop te respecteren.
Voor de ABVV-Metallo’s zijn de eisen duidelijk. De “collectieve actie” moet voor altijd en ondubbelzinnig uit het toepassingsgebied van artikel 406 worden gehaald, zodat geen enkele rechter, geen enkele rechtbank, het nog langer kan aanwenden tegen werknemers, militanten en syndicalisten die hun recht op collectieve actie uitoefenen in het belang van de hele bevolking.
We kunnen niet in vervoering blijven over het leven in een democratische maatschappij nu er syndicalisten onder druk worden gezet opdat zij met hun rechtmatige eisen het zwijgen zouden worden opgelegd. Naast die eisen moeten we ook onszelf de vraag stellen. Op een ogenblik dat het patronaat, vol van arrogantie, zich verstopt achter een zeer onrechtvaardige wet om de werknemers binnen de sterkste loonmatiging van Europa te houden, hebben wij de gelegenheid om aan te tonen dat het doen leven van de collectieve actie niet enkel afhangt van het “recht”, maar ook van onze wil en onze capaciteit om het in de praktijk te brengen.
